Diyarbakır’ın yaz aylarında vazgeçilmez serinleticisi olan meyan kökü şerbeti, yalnızca susuzluğu gidermekle kalmıyor; aynı zamanda sağlık açısından da birçok fayda barındırıyor. Özellikle kent merkezinde sıcaklıkların 48 dereceleri aştığı yaz günlerinde vatandaşların elinden düşmeyen bu koyu renkli içecek, bir yandan nostalji yaşatırken bir yandan da beyin hücrelerini koruyucu etkisiyle dikkat çekiyor.
1977’DEN BUGÜNE: YERLİ KOLA BENZETMESİ
Diyarbakır’da halkın meyan kökü şerbetine olan ilgisi, aslında uzun yıllara dayanıyor. 8 Haziran 1977 tarihli Mücadele Gazetesi’nde yer alan bir haberde şerbet satıcısı Sabri Gök, meyan kökü şerbetinin yabancı turistler tarafından “yerli kola” olarak adlandırıldığını söylüyordu. Gök, “Kendi imal ettiğimiz bu şerbete Diyarbakırlılar kadar yabancılar da rağbet gösteriyor” diyerek, içeceğin ününü ve değerini vurgulamıştı.
KÜLTÜREL VE TIBBİ BİR DEĞER OLARAK MEYAN ŞERBETİ
Bugün hâlâ Dicle kıyısında, Sur içindeki dar sokaklarda geçmişin izini taşıyan birkaç usta, meyan kökü şerbetini hazırlamaya devam ediyor. Ancak bu kültürün yok olmaması için desteklenmesi, geleneksel bilgi ve becerilerin aktarılması gerekiyor.
BU ŞERBET, BİR TARİHİN TADIDIR
Meyan kökü şerbeti, Diyarbakır’da yalnızca yaz sıcağında ferahlatan bir içecek değil; aynı zamanda şehrin biyokültürel mirasının bir parçası, yaşatılması gereken bir kimliktir. Tıpkı bir taş fırının duvarı, bir sokak çeşmesinin kabartması ya da bir dengbêj ezgisi gibi… Bu şerbet, bir tarihin tadıdır.
